Het verhaal van Lodewijk Wiggers

Toen de oorlog in februari uitbrak aarzelde het gezin van Lodewijk Wiggers geen moment: zij wilden wel vluchtelingen in hun huis opnemen. Vanaf mei vingen ze 8 weken een Oekraïense moeder met twee kinderen op. “Het idee was om hen in drie maanden op weg te helpen in Nederland.”

In eerste instantie meldde Lodewijk zich aan bij Takecarebnb. “Dat kwam niet echt van de grond. Maar ik wist dat Kontakt der Kontinenten vluchtelingen opving, dus ben ik daar eens langsgegaan om te vragen of ik kon helpen.” Daar kon hij direct nuttig zijn in het vervoer: kinderen naar school brengen, en later ook bij de uitjes die Stichting Balans organiseerde. “Ik chauffeur toch al vaak genoeg voor mijn kinderen van 13 en 16, daar konden wel een paar ritjes bij. En uit de sleur stappen is superbelangrijk, als je in de opvang zit is elke dag hetzelfde. Als kinderen naar school kunnen en er af en toe iets leuks gebeurt, is dat fijn voor hen.”

Doordat hij steeds meer mensen rondom de opvang kende, werd hij benaderd om een Oekraïens gezin, een moeder en twee kinderen, op te vangen dat uit een vakantiehuisje weg moest. “Wij hebben best een ruim huis, dus haalden we de rommelkamer leeg zodat mijn vrouw en ik daar konden slapen. De bovenverdieping met slaapkamer, studeerkamer en badkamer kon het gezin daarna gebruiken.” Beide gezinnen deelden vanaf dat moment de keuken.

“Het gebrek aan privacy, waar veel mensen naar vragen, was voor ons geen punt. Wij zijn in Nederland op dat vlak een beetje verwend, samenleven met meerdere mensen in een huis gaat prima. Wat we wel eens lastig vonden was het verschil in leefritme. Soms sprak je af dat het gezin mee-at, maar dan waren ze er toch niet, of zij zorgden voor het avondeten, maar pas om 11 uur ’s avonds.”

Voor Lodewijk was het logisch om Oekraïense vluchtelingen te helpen. “Ten eerste kun je niet zeggen, die oorlog is dáár. Die oorlog is ook hier bij ons. Daarnaast hebben mijn ouders vroeger ook vluchtelingen uit Tsjecho-Slowakije opgenomen na de inval van de Russen. Ik wist dus dat het heel waardevol kan zijn.” Uitgangspunt was om mensen op weg te helpen in de Nederlandse samenleving. “Ik heb zelf in het buitenland gewoond en weet hoe fijn het is als iemand je vragen beantwoordt.

Uiteindelijk hebben we ons gericht op het naar Nederland halen van de vader van het gezin. Dat is een Rus met ook de Oekraïense nationaliteit, die toen de oorlog uitbrak toevallig in Rusland was. Na veel procedureel gedoe is hij nu hier. Daardoor kwamen ze als compleet gezin ook in aanmerking voor een van de huizen van de gemeente Soest en gaat het nu beter met het gezin.”

Lodewijk denkt mee met andere gastgezinnen en hun Oekraïense gasten. “Het wordt nu tijd dat de overheid gaat zorgen voor structurele hulp en een langetermijnplanning. Veel mensen twijfelen over hun toekomst: hier blijven of teruggaan. Zelfs binnen gezinnen denken mensen daar verschillend over. Maar wie wil blijven, loopt aan tegen vragen. Ik denk dat meer mensen kunnen doorstromen naar een reguliere woning en een baan als daar meer op wordt ingezet. Wat de gemeente goed doet, is dat er een spreekuur is. Alleen: daar komt niet iedereen heen, je moet ook vragen ophalen. Mensen vragen liever niet om hulp, en als ze het al doen pas na een half uur kletsen.”